Heb jij nog tijd voor jezelf

Sneek, 31-07-2020

Kortgeleden noemde iemand mij een levenskunstenaar. Een prachtig woord wat mij denk ik goed omschrijft. Ik leef het leven en ik leef in het NU. Het PURE LEVEN, la pura vida. Zo ben ik niet altijd geweest. Voor mij bestaat mijn leven uit ‘de tijd voor’ en ‘de tijd na’.

Ik ben opgegroeid in een bijzonder gezin. Ik was de middelste van drie en ook nog eens het enige meisje. Mijn vader was geboren in Indonesië in 1941, hartje oorlog, zoon van een Nederlandse militair en een jong Indisch meisje, mijn oma. Mijn vader had al op jonge leeftijd een behoorlijke rugzak opgedaan waarvan wij als gezin van mee mochten ‘profiteren’. Op 21 jarige leeftijd trouwde hij met mijn moeder, een meisje uit een Nederlands ondernemersgezin.

Onze jeugd was niet makkelijk. Het oorlogsverleden van mijn vader wierp zijn vruchten af. Discipline, autoriteit, strenge regels en straffen waren het gevolg. Mijn vader was dominant en moeder had niet veel in te brengen. In die tijd had ik een zelfbeschermingsmechanisme ontwikkeld om te dealen met mijn situatie. Mijn zelfbescherming was: ratio. Alles wat ik voelde, leerde ik weg te denken. Al jong leerde ik dat de enige op wie ik echt kon vertrouwen, ik zelf was. Mijn moeder, lief als ze was, kon mijn vader eenvoudigweg niet aan. Het gaf mij als kind altijd een onveilig gevoel. Ik was altijd op mijn qui-vive om mezelf te redden en te overleven. Mijn manier van leven heb ik volgehouden tot mijn 37e levensjaar. Tot die tijd was ik de perfecte echtgenoot, moeder, werknemer, dochter en vriendin. Althans die rol had ik mezelf opgelegd. Ik waande mij zelfs bij tijden superwoman en was daar trots op.

Ik haalde pijnstillers als de pijn zich letterlijk lichamelijk aandiende, ik ging naar feestjes om vooral niet stil te staan bij mijn pijn en mijn verdriet. Ik vluchtte van alles wat maar met gevoel te maken had.

Mijn zelfdestructieve manier van leven uitte zich uiteindelijk, een jaar na mijn scheiding, in een zware burn-out. Het doek viel en ook ik viel in een diep gat waarvan ik nooit had kunnen bedenken dat zoiets bestond. Ik had mijn lijf en mijzelf zo ten gronde gericht dat het actieve mens wat ik was, letterlijk niet meer uit de bank kon komen. Ik ging op advies van een vriendin en mijn huisarts naar een haptonoom. Mijn doel was toen nog: grip op mijn leven terugkrijgen. Mijn ratio schreeuwde het uit en wilde controle terug.

Als iemand me toen had verteld dat ik twee en half jaar haptotherapie nodig zou hebben, had ik het niet geloofd. Al tijdens mijn eerste bezoek, prikte zij dwars door me heen. Het vertrouwde rookgordijn wat bij iedereen altijd werkte, werd weggevaagd tijdens onze eerste sessie. Alle deurtjes die ik zo zorgvuldig dicht had gedaan en dicht had gehouden, gingen stuk voor stuk open. Een confrontatie met alle verdriet en pijn van de afgelopen 38 jaar. Ik kwam erachter wie zich schuil hield achter de ratio facade die ik mezelf eigen had gemaakt.

Het gevoelige meisje, wat ik in de basis was, zag opnieuw het levenslicht. Vanaf dat moment begon mijn leven opnieuw. Verdriet en pijn mochten er voortaan bij horen. Ik ervoer het zelfs als ‘echt leven’. Door de dalen kon ik ook heel goed de toppen waarderen. Ik besefte dat ik slechts een fractie had geleefd door mij volledig af te sluiten voor mijn gevoelens.

In de jaren die volgden interesseerde ik me vooral in een verdieping van mijn nieuwe leven. De openbaringen over mijzelf, mijn gedrag en ook dat van anderen, boeiden mij enorm. Het waren jaren van vallen en opstaan, zelfreflectie, ontdekken, ontwikkelen en vooral: LEVEN. Mijn moeilijke periodes waren geen gevechten meer maar durfde ik te omarmen. Ze bleken mijn leerprocessen en hebben me de persoon gemaakt die ik nu ben. Inmiddels heb ik geleerd naar mijn gevoel te luisteren en mijn ego cq ratio te herkennen en durf ik mezelf een echte levenskunstenaar te noemen. Alles wat ik bij de haptonoom heb geleerd, heb ik in de praktijk gebracht. De ratio Claudia is voltooid verleden tijd.

Voelen en leven, geven een nieuwe dimensie aan mijn leven. Hierdoor voel ik dat ik écht leef. Mijn hoofd is niet langer de baas en zal dat ook nooit meer worden. Ik voelde me in die tijd en nu meer dan ooit, erg verbonden met de schrijver Eckhart Tolle, de auteur van de Kracht van het NU en later de Nieuwe Aarde. Ik besloot het eerste jaar ‘persoonlijke ontwikkeling’ van de opleiding haptonomie te volgen. Een heerlijke en boeiende tijd vol openbaringen.

Tien jaar geleden besloot ik een nieuwe stap te maken en als ondernemer verder te gaan. Ik nam ontslag en startte mijn eigen reisorganisatie, Cumlaude Travel. In die tijd was ik vestigingsmanager bij het UWV en verwonderde me al jaren dat zeker 80 % (en misschien wel meer) van mijn medewerkers zijn werk deed omdat er brood op de plank moest komen. Ik heb dit nooit begrepen. Zonder me ervan bewust te zijn dat ik dat deed, leefde ik in het NU. Het was voor mij de manier van leven die me gelukkig maakte en daarom ook de enige manier.

Ik heb me nooit afgevraagd of ik als ondernemer zou slagen. Het was voor mij zo vanzelfsprekend dat ik mijn hart volgde. Doen waar je blij van wordt, was zo gewoon voor mij dat een andere optie niet bestond. Rationele overwegingen als geld, zekerheid en veiligheid zijn nooit onderdeel geweest van mijn keuzes. Uiteraard werd ik succesvol in wat ik deed omdat ik vertrouwde en geloofde in mijn passie en gevoel. Dit was voor mij zo vanzelfsprekend zonder me bewust te zijn waarom dit zo was. Ik heb mezelf die vraag ook nooit gesteld. Ik wist dat het zo was.

Kortgeleden kreeg ik een interview toegestuurd met een bijzondere jongedame, Laura Maaskant. Ik kreeg het filmpje van een vriendin. Ik geloof dat toeval niet bestaat. Ik werd enorm geroerd door de twintigjarige dame die vertelde over haar leven en haar toekomstige overlijden. Zij had besloten alles uit het leven te halen wat er in zat voor de tijd die haar nog restte. Ze had uitgezaaide kanker en wilde geen levensverlengende behandeling, maar LEVEN. Geïntrigeerd door deze prachtige stralende dame, bestelde ik haar boek ‘LEEF’ wat ik in een dag uit las.

Het voelde voor mij zo sterk dat ik hier wat mee moest doen en gek genoeg ontstond op dezelfde dag ook het plan om retraites op te zetten met het thema: Leven in het NU. Mensen een programma geven waarin ME-time centraal staat. Bewust worden, ego en ratio herkennen in jezelf en een ander, stil worden en vooral; in het NU blijven. Dit in de heerlijke stimulerende, natuurlijke omgeving van Andalusië, Zuid Spanje.

Ik nodig je van harte uit om eens een weekje voor jezelf vrij te maken en jezelf zeven dagen ME- time te gunnen. Ga jij met me mee?